کارگردان و مستندساز سیرجانی گفت: مخاطب سینمای مستند لزوما مخاطب فرهیخته و خاص نیست و این هدف‌گذاری برای انتخاب مخاطب اشتباه است؛ سالهاست این تعریف نادرست فاصله‌ای بزرگ بین تولید سینمای مستند و مخاطب را ایجاد کرده و باعث شده که چرخ‌های اقتصادی این سینما نچرخد.
سینما که در ابتدا با هدف سرگرمی شکل گرفت، در زمانی نه چندان طولانی پس از تولد کارکردهای دیگری یافت؛ شاید یکی از مهمترین این کارکردها در سینمایی به نام مستند تجلی پیدا کرد. جایی که جادوی تصویر با ارائه جلوه‌ای از حقیقت به یکدیگر گره خوردند تا سینما ابزاری برای روشنگری و ارتقای کیفیت دانش و آگاهی جامعه گردد.
فیلم‌های مستند یکی از قالب‌های مهم سینمایی هستند که به دلیل داشتن ژانرهای متفاوت و حقایقی که مطرح می کنند از اهمیت بالایی در صنعت سینما برخوردار اند. اما آیا می‌توان رسالت واحدی را برای فیلمساز مستند تعریف کرد؟
معین کریم‌الدینی کارگردان و مستندساز در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا در پاسخ به این پرسش رسالت یک مستندساز در مقابل مسائل اجتماعی جاری ایران چیست و این رسالت تا چه اندازه در سینمای ایران برآورده شده است؟ بیان کرد: اساساً با رسالت تعریف کردن برای هنرمند و فیلمساز مشکل دارم؛ به دلیل اینکه وقتی رسالتی را برای فیلمساز تعریف می‌کنید، او را در چارچوبی قرار می‌دهید که ممکن است به آن تعلق نداشته باشد.
وی ادامه داد: وقتی دنبال رسالت فیلمساز در مقابل مسائل اجتماعی می‌گردید، نتیجه اش این می‌شود که معضلات اجتماعی یا سیاسیِ روزِ جامعه تبدیل به چارچوب یا تابویی شود که مستندسازیِ اجتماعی را از سایر گونه‌های سینمای مستند مهم‌تر جلوه دهد و این تفکر پر رنگ شود که مستندسازهایی که در ژانرهای دیگر سینمای مستند کار می‌کنند، تعهد اجتماعی ندارند یا اینکه حواسشان به جامعه اطرافشان نیست. در نتیجه بهتر است پرداختن به مشکلات جامعه را به‌عهده فیلم‌سازانی بگذاریم که مستند اجتماعی می‌سازند و در این گونه مستند فعال هستند.
چالش‌های اجتماعی در اقبال مستندسازی اجتماعی نقش مهمی دارند
این مستندساز در ادامه و در توضیح چرایی این موضوع که عمده رویکرد مستندسازی در سینمای ایران، مستندهای اجتماعی است و اقبال نسبت به سوژه های سیاسی، اقتصادی، تاریخی، فرهنگی و موارد دیگر کم است، تصریح کرد: این موضوع دو دلیل دارد؛ یکی این که جامعه ما با چالش‌های متعددی در حوزه اجتماعی مواجه است که قاعدتا ذهنِ بسیاری از مستندسازان را درگیر معضلات خود می‌کند و حاصل این درگیریِ ذهنی، به یک فیلم مستند تبدیل می‌شود.
وی تاکید کرد: دلیل دیگر این است که متأسفانه سالهاست بسیاری از جشنواره‌های بین‌المللی، به فیلم‌های مستند اجتماعی ما (به‌خصوص فیلم‌هایی که تمرکز آنان بر حقوق زنان و کودکان است) بیشتر توجه کرده اند.
این مستند ساز نظریه تاثیر جشنواره‌ها بر شکل دادن محتوای تولید مستندسازان را رد کرد و افزود: به نظرم جشنواره‌ها بارها و بارها باعث بالندگی و شکوفایی سینمای ایران شده اند. یادمان باشد بخش مهمی از سینمای مستند ما در همین جشنواره‌ها برای ایران افتخار واعتبار کسب کرده اند. جشنواره ها فقط یک رویداد هنری هستند که حضورشان به جریان رونده سینمای جهان کمک می‌کند. منظور من این نیست که جشنواره ها فقط به فیلم های اجتماعی توجه می‌کنند چون فیلم های غیر اجتماعی مهمی در سالهای مختلف در جشنواره های گوناگون خوش درخشیده اند. من معتقدم شانس فیلم های اجتماعی برای دیده شدن در جشنواره هایی که تعداشان کم هم نیست بیشتر است.
کریم‌الدینی در پاسخ به این سوال که سینمای مستند امروز ایران و مستندسازان ایرانی چه جایگاهی در سینمای مستند جهان دارند، بیان کرد: سینمای مستند برای اعتلای فرهنگ ایران زمین بسیار موثر عمل کرده است. در بسیاری از نقاط جهان نام ایران را با فیلم های مستند سازان ایرانی، می‌شناسند.
سینماحقیقت یکی از مهم ترین رویدادهای فرهنگی ایران است
وی در ادامه در توضیح روند کیفی جشنواره سینما حقیقت از آغاز تا به امروز، گفت: اعلام نظر در مورد کیفیت جشنواره سینماحقیقت به بررسی دو موضوع نیازمند است: کیفیت اجرایی و اعتبار جهانیِ این جشنواره و دیگری فیلم‌هایی که در این فستیوال به رقابت می‌پردازند. باید به این موضوع توجه داشت که جشنواره سینما حقیقت به‌تنهایی قابل نقد نیست و دستاوردهای تولیدی یک سالۀ سینمای مستند به‌شدت روی کیفیت این رویداد فرهنگی تأثیر دارد.
این مستندساز توضیح داد: سینماحقیقت هم مانند هر رویداد دیگری در حوزه فرهنگ فرازو فرودهای زیادی داشته‌است. همچنان که میزبان مهمانان بزرگی چون ریچارد لیکاک (مستند ساز برجسته آمریکایی که از وی به عنوان پدر نوع سینمای مستند موسوم به سینما وریته (Cinéma vérité) یاد می شود) و محلِ اولین نمایش فیلم هایی مهم بوده است.
وی افزود: سال هایی بوده که این رویداد فرهنگی دچار افت شده و در سال هایی هم تبدیل به پل ارتباطی مهمی بین سینمای مستند ایران و سینمای مستند جهان شده است.
مخاطب سینمای مستند لزوما مخاطب فرهیخته و خاص نیست
کریم‌الدینی در انتها و در توضیح این که سینمای مستند در چه شرایطی می تواند منشا اثر و جریان‌ساز باشد یا در جامعه تغییرات ایجاد کند، اظهار داشت: یک جمله را بارها و بارها از افراد مختلف شنیده ام؛ اینکه«هیچ فیلمی، فیلم مستند نمی‌شود». این یعنی مخاطبِ معمولیِ جامعه، فیلم مستند را دوست دارد؛ برای فیلم مستند ارزش قائل است و حاضر است برای آن وقت بگذارد و بلیت بخرد.
وی یادآور شد: به نظرم این هدف‌گذاری برای انتخابِ مخاطبِ سینمای مستند اشتباه است و روندی که باید طی آن فیلم به دست مخاطب برسد، سالهاست اشتباه تعریف‌شده و گپی بزرگ بین تولید سینمای مستند و مخاطب آن افتاده که باعث شده چرخ اقتصادی این سینما نچرخد.
معین کریم الدینی متولد سال ۱۳۵۸ در شهر سیرجان، فیلمنامه نویس، تهیه کننده، کارگردان و مستندساز ایرانی است.
وی فارغ التحصیل کارشناسی کارگردانی فیلم از دانشگاه صدا و سیماست و ساخت فیلم های مستند بلند وقتی ابرها پایین می آیند، آتلان و فیلم کوتاه داستانی خاکستری را در کارنامه خود دارد.
کریم الدینی برای فیلم آتلان موفق به دریافت جوایز بسیاری شده است که از آن میان می توان به سیمرغ بلورین بهترین فیلم مستند جشنواره فجر و جایزه بهترین فیلم بخش مسابقه بین الملل، جوایز بهترین کارگردانی، بهترین تصویربرداری و بهترین تدوین بخش مسابقه ملی جشنواره سینماحقیقت اشاره کرد.
